Podstawowa technika wytwarzania części maszyn, urządzeń, przedmiotów użytkowych itp., polegająca na nadawaniu przedmiotowi obrabianemu żądanego kształtu, wymiarów i właściwości warstwy wierzchniej przez usunięcie części materiału za pomocą narzędzia skrawającego. W obróbce skrawaniem stosuje się obrabiarki skrawające potocznie nazywane obrabiarkami.

• Frezowanie – obecnie bardzo uniwersalna metoda obróbki przy użyciu obrotowego narzędzia – freza, mającego zdolność przemieszczania się w głąb czy wzdłuż obrabianego materiału niemal w każdym kierunku. Wysoka niezawodność i jakość obróbki, dzięki stosowaniu narzędzi z wymiennymi płytkami narzędzi pełnowęglikowych często zastępuje szlifowanie, obróbkę elektroerozyjna i pozwala obrabiać elementy wysoko zahartowane.
• Toczenie – pozwala na wykonywanie kształtów cylindrycznych przeważnie za pomocą narzędzia jednoostrzowego zamontowanego nieruchomo w stosunku do obracającego się przedmiotu.
• Wytaczanie – odbywa się narzędziami obrotowymi na centrach obróbczych lub wytaczarkach. Stosuje się je do obróbki otworów wstępnie obrobionych poprzez odlanie, kucie, wytłaczanie, cięcie. Narzędzie obrotowe jest wprowadzane do otworu osiowo. Większość otworów jest przelotowa a jakość ich wykonania mieści się w klasie wykonania IT9 do IT6, chropowatość powierzchni Ra osiąga wartość lepszą niż 1 mikrometr.
• Wiercenie – obejmuje sposoby wykonywania otworów cylindrycznych. Nowoczesne narzędzia zapewniają prowadzenie wiercenia w jednej operacji bez poprzedniego wykonywania nakiełków i otworów prowadzących Jakość otworu jest często tak dobra, że zbyteczna jest jego dalsza obróbka.
• Fazowanie (załamywanie krawędzi) – wykonywanie faz poprzez usunięcie materiału na krawędzi detalu (przedmiotu), najczęściej poprzez obróbkę skrawaniem za pomocą wierteł, noży tokarskich, pilników oraz specjalnych urządzeń elektryczno-gazowych.